Dajcie mi spokój.

Denerwuje mnie, że muszę w poniedziałek jechać na rodzinną imprezę, chociaż nie cierpię wielu z tych ludzi (oni już nawet nie są moją rodziną, krewni wuja). Krzyczą, śmieją się, są głośniejsi niż jakiś stary, zdezelowany pociąg. Dodatkowo będę musiała siedzieć z jakąś milczącą, chichoczącą, dziwną młodzieżą, z którą nie potrafię rozmawiać. Będę się nudzić, patrzeć na ten cyrk aż stwierdzę, że muszę się jakoś stamtąd wydostać. Następnie wezmę psa i pod pozorem spaceru będę siedzieć gdzieś na jakiejś łące przez 3 godziny, żeby mi dali spokój. nawet pożądnie zachorować nie mogę, żeby nie jechać.

Krótkotrwałą nadzieję dał mi nasz kochany samochód, który dziś odmówił posłuszeństwa, wysiadł akumulator. No cóż, rodzinka zadbała jednak o to, żeby w porę go naprawić i zakupiła nowy. A zresztą, samochód też mnie wkurza. Wydajemy na niego tyle pieniędzy, jest już stary i się psuje. Za wszystkie te pieniądze uzbierałoby się zapewne na nowy komputer tudzież inny towar luksusowy. po prostu nie mam pieniędzy.

Kolejnym problemem są moi znajomi - w kółko każdy czegoś ode mnie chce, najchętniej przychodziliby codziennie, obżerali mnie ze wszystkiego co mam w lodówce i jeszcze by chcieli, żebym im pomagała... wróć.... odrabiała za nich prace domowe. Ja się jednak nie daję, mam dość wszystkich znajomości, niech sami sobie organizują swoje cudowne wypady i imprezy.

Dlaczego wszyscy chcą, żebym robiła to, co im się podoba? cały czas tylko 'masz jechać z nami, zrób to, zrób tamto, nie, nie możesz zostać w domu, co ciocia pomyśli?'

Nawet nie wiem co mam zamiar robić w przyszłości ze swoim życiem, usiąść przed telewizorem, jeść chrupki i nie przejmować się, że jestem wielkim, bezrobotnym grubasem żyjącym z pieniędzy rodziców (których i tak niedługo nie byłoby stać) oraz z dziwnym uczuciem pustki czy też osobą realizującą swoje marzenia za wszelką cenę, nawet bardzo wysoką, która po 20 latach stała się cyborgiem ganiającym za pieniędzmi?

Stwierdziłam, że wszystkie aktualne sprawy zawarte w jednym temacie będą lepszym rozwiązaniem. Od dawna szukałam jakiejś sensownej strony, gdzie można by opisać swój stopień wku***enia i myślę, że jest to świetne miejsce. W tej chwili zwijam się w agonii wściekłości i myślę, że pora nauczyć się mieć wszystko w dupie.

2010-04-03 | Dodał: blackjack |

Komentarze

2010-04-03 | Dodał: Olaaaaa |

2012-04-21 | Dodał: gdf |

* Nick / imie:


* komentarz:


Przepisz kod:

* - pola obowiązkowe